erken ölmek

[eliferdem]

"Erken ölmek çok acı sayın bayım!
hiç büyümeyeceğim ben…
okula gidemeyeceğim mesela.
ne kitaplarım olacak ne de defterim.
kalemim silgim olmayacak hiç…
üzülmeyeceğim matematik dersinden kırık not aldığım için!
Köye dayımlara gitmek için, yaz tatilini iple çekmeyeceğim.
Babam hiç karne hediyesi almayacak bana.
Bisikletim olmayacak, bisikletten düşmeyeceğim ve benim hiç kanayan dizlerim de olmayacak.
Annem "çok koşma!terli terli su içme" demeyecek bana.
mahalledeki çocuklarla kapıştığımda, bir de annemden dayak yemeyeceğim.
Y da mahallenin en güzel kızına aşık olamayacağım.
Sevdalanıp şiirler yazamayacağım.
Askere gitmeyecek, annemin uygun gördüğü hayırlı bir kısmetle evlenip, çoluğa çocuğa karışamayacağım.
İşten dönüşümü beklemeyecek çocuklarım…
hiç kimse benim içi "ekmeğini taştan çıkarır" da demeyecek.
Emekli olmayacak,yaşlanamayacağım hiç.
Tonton bir dede olup Rabbim'le vuslatı beklemeyeceğim.
çünkü, öLDüM.Randevuyu erkene alarak."

Bunlar gazetenin ilk sayfasındaki fotoğrafta, ablasının kucağında cansız yatan bir buçuk- iki yaşındaki bir masumun bana söyledikleriydi."Ateş düştüğü yeri yakar" diyen ataları yalanladım o an.ateş filistin'e düştü,dünyanın kalbi yanıyor…Ateş nereye düşerse düşsün beni de yakıyor…Fotoğrafa tekrar baktım ve o minicik şehidi kucağında taşıyan abla başladı anlatmaya;

"7 yaşımdayım.Bizden ne istediklerini anlamıyorum…İsrail niçin bu kadar nefret ediyor bizden?benim babam iyi bir insandı."insandı" diyorum.çünkü o da uçtu cennete!kimseye kötülük yapmadı ki!niye öldürdüler babamı?kucağımda cansız yatan kardeşim dışında bir kardeşim daha olacaktı.annemin karnında dünyaya ilk merhabasını demeyi bekliyordu.ama üç gün önce hastaneye açılan hava saldırısında, daha doğmadan öldü annemle birlikte.biliyor musunuz benim en yakın arkadaşım da öldü.okula giderken bir misket mermisi isabet etmiş kalbinin ortasına!çocuk kalbi dayanır mı dersiniz hiç bunca acılara!korkuyorum.ve bir sorum var sizlere soracağım; Bayım ya ben ne zaman öleceğim?

İçim iki kere yandı.biri filistine, diğeri filistini izleyenlere…bizler ,yani Filistin dışında olanlar sıcak evlerimizde rahatça uyurken, o çocukların ailesiyle birlikte, korkmadan yaşama hakları alınıyor ellerinden…Ve bizler gözleri kör, kulakları sağır, dilleri lâl olmuşlar!rûz-i mahşerde bakabilecek miyiz "bize yardım edin " diyen küçücük çocukların yüzüne…

Gamze Estim'in yazısından



KIZ ÇOCUĞU

Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin,
şeker de yiyebilsinler.

NAZIM HİKMET


yazıyı okuyunca aklıma bu şiir geldi paylaşmak istedim.sanırım bazı şeyler hiç değişmiyor.bir zamanlarda Japonya için yazılmış bu şiir şimdi Filistindeki kardeşlerimizin halini anlatıyor

alıntı

[RePsA]

teşekürler elif paylaşım için..

[zafersoy]

hiroşima ve nagazaki'ye atılan atom bomalarından sonra masum bir çok sivilin ölmesi üzerine nazım hikmet tarafından yazılmış ve zülfü liveneli tarafından bestelenip seslendirilmiş.ayrıca ismi hiroşima olarak değiştirilmiş güzel bir şiir.hatta daha geçen günlerde bu şiiri emine erdoğan bi yerlerde okumuştu..
emeğine sağlık elif.çocuklar ölmesin,şekerde yiyebilsinler

[=FLOWERS=]

Kurşun yağmurları altında doğuyor Filistin de bebeklerimiz, Ölümün acısını, doğumun sancısını birarada yaşıyor...

Sen, kurşun yağmurları altında

güneşin delik deşik edildiği

bir ülkede doğdun

öptü kan revan içinde seni

çırılçıplak bir ölüm

ölümü ve göz yaşını gördün

kan emmeyi öğrendin yaralarından

Saplanırken geceye ilk çığlığının sesi

kestik göbeğini süngüyle senin

Terli bir asker tabutuna sardık sonra

kurşunlar yağıyordu cesedine

ağla yavrum ağla

dindirsin içindeki acıyı gözyaşların

dönsün toz duman arasında

hıçkırıkların

ve kalksın artık

kanlı duvarlarından kuşatmaları

ağla yavrum ağla şimdi

ağla şimdi... ağla şimdi...

Ağlamıyor Filistin toprakları vurulup düşenlerine. Yalnızca büyük bir kini, öfkeyi ve kurtuluş özlemini büyütüyor ölenler. Kurşun yağmurları altında doğan bebeler, daha kundakta ellerine alıyorlar taşı ve öfkeyi.

Ve kuşatma sürüyor acılı, öfkeli ve dirençli topraklarda.

ALLAH BELALARINI VERSİN..