DAKTİLOM VE PC....

[vural61]

DAKTİLOM VE PC....

Lise yıllarımda en çok istediğim şeydi,bir daktilo sahibi olmak...


Bir tanıdık vasıtasıyla elden düşme İtalyan marka bir daktiloyu beş lira peşin,beş lira taksitle yirmi beş liraya almıştım...

Tuşlarının üstünde harfleri arayıp,işaret parmağımla dokunmak...Bir saat çalışması gibi tik...tik...tuşların çınlaması...

Epey zaman sonra dört parmak yazı yazabilmeyi öğrenmek de beni mutlu eden olaylar arasında yerini almıştı...

Nelerime tanık olmadı ki o eski daktilo?

Bazen gözyaşlarıma,bazen isyanlarıma...Yüzlerce şiire,öyküye,hayat verdi...

Hayattaki tek sırdaşım,en iyi dostlarımdan bir olmuştu...

Sonra;

Kızım bir akşam pc istedi...

Bir iki yere bakıldı,soruldu ve nihayet yeni masasıyla birlikte pc geldi hayatımıza girdi...

“Artık şiirlerini burada daha yazarsın”diyen kızıma gülümsemiştim”hadi canım dercesine...

Yıllardır daktilonun çıkardığı sese öyle alışmıştım ki klavyenin o sessiz gösterişli tuşları bende yazma şevkini kırmıştı...

“Ben daktilomdan asla vazgeçmem “diyordum.Pc nin hemen yanında bütün samimiyetiyle durmaya devam etti bir süre daha daktilo...

Ama teknoloji bir harıkaydı...Pc de şiirleri yazıyor kopyalıyor değişik sitelere yazılar yazabiliyordum...

Klavyenin sessizliğine de alışmıştım.

Eve gelen bu yeni misafirle dostluktan öte bir yakınlık doğmuş,hayatımızın bir parçası olmaya başlamıştı...Artık pc bağımlısı olmuştuk...

Derken daktilo bir poşete konularak kullanmadığımız balkona kaldırılmıştı...

Arada bir geceleri hava almak için çıktığım balkonda tuşlarına bir dokunur,geçmişte ona sahip olmak için çektiğim sıkıntıları anımsardım...

Bir metal parçası olsa da ona karşı çok vefasız davrandığımı düşünmeden edemiyordum...

En kıymetli varlığımken bir akşam teknoloji harikası bir alet çıka gelmiş onun pabucunu dama atmıştı...Artık o bir eskiydi...hurdaya ayrılmıştı...


Bu;Bir kadının çok sevdiği kocası tarafından üstüne kuma getirilmesi gibi hazin bir olaydı...Yeni kadın kocayla yatak odasında,eski kadın gözyaşlarıyla başka bir odada....

Bir akşam oturduğumuz sitenin ana giriş kapısından girdim ve asansörü çağırdım...Bizim kattan iniyordu zaten...

Kapı açılınca,elinde bir poşet,içinde benim daktilom,kara yağız bir delikanlı çıktı karşıma...

Sanki bir an çıldırdım.....

Adam,
“kızma amca...yukarıda bir abladan aldım bunu”dedi...

İçimden hay senin amcana diye sayısız küfürler ederek poşete sarıldım...Adam vermez...

“Bu benim ulan....”diye bağırıyorum.
“bende para verdim aldım amca,çalmadım ben”diye inatlaşıyor...

“Kaç paraya aldın”?
“On lira “dedi adam...

Çıkardım yirmi lirayı tutuşturdum avuçlarına...sarıldım yine poşete...adam da tutmuş bir ucundan olmaz,çekiyor...Adamı dövmemek için kendimi zor tutuyorum.

“Kızma amca...Ben hurdacıyım...Ekmeğimi bu yoldan kazanıyorum...On liraya aldığım şeyi yirmiye satarsam nasıl geçinirim”diyor adam...

Hak verdim adama...

Elli lira uzattım ve “defol” diye bağırdım...Öyle tiz bağırmışım ki binada oturan otuz dört dairedeki insanlar ne oluyor diye ara boşluğa çıkmışlar...Adamsa elinde elli lira yel gibi gitti ....

Asansöre binecekken kızım yaşlı gözlerle karşıma dikildi...

“baba...iyimisin?...sakin ol baba”””

Evde daktilonun bakımını yaptım...Kızıma da uzunca bir felsefi konuşma...Sabırla dinledi beni...

“İnsanların hayatında değer verdikleri şeyler vardır...Bu daktilo benim gençlik yıllarımdan kalma bir eşya...Sırdaşım gibi bir şey...Teknoloji gelişti,yenilikler hayatımıza girdi diye eskileri kaldırıp bir kenara atamayız...

“Ama baba bu artık hurda”

Yarın bende yaşlanacağım...elden ayaktan düşüp işe yaramayan biri olacağım...O zaman beni de hurdalığa mı atacaksın...Yani huzurevine...?

Sarılıp nasıl ağladı çocuk ....

Hayatta vefa duygusunu asla unutmamamız gerektiğini,geçirilmiş güzel günlerin,yaşanmış hatıraların daima bir manevi yanının içimizde durması insan olmanın icabı dir dedim...

İnsanlar içinde bu ayni duygudur...Bir insanla çok güzel dostluklarınız paylaşımlarınız oluyor...Sonra çeşitli nedenlerden küsüyorsunuz yada görüşmüyorsunuz...

Herşey yolunda giderken sorun yok zaten...İşler kötü giderken yanınızda olanlarla kıyaslayın hayatı...Yanlış yapan dostunuzsa affetmesini bilin...

“Ben dersimi aldım baba” dedi kızım...

O günden sonra daktilom şeridine kağıt takılı şekilde salonda bir sehpanın üstünde duruyor...

Ona baktıkça ben gençliğimi anımsıyorum...

Kızımsa,

Kendi daktilosunu on liraya satıp elli liraya geri alan babasının laz fıkralarına konu olacak haline gülüp duruyor....

[_Nesil_]

Geçmişe duyulan özlem geçmişi hatırlatan nesnelere de bir bağlılık yaratır. Yeniler, eskisinden daha kullanışlı ve faydalı da olsa, bir hatırası, bir anlamı olduğu için eski eşyalar hep daha özeldir.
Mesela; daha kolay, daha hızlı, daha ekonomik erişim sağlasa da alan için de yazan için de e-mail birçok kişi için mektubun yerini tutamaz. Ya da son teknoloji ile üretilmiş bir bir müzik çalarla müzik dinlemenin verdiği tat, gramofonla plak dinlemenin verdiği tada eşdeğer olamaz hiçbir zaman...
Yukarıdaki yazıda, adam o daktiloyu görünüşteki ederinden fazla para vererek geri alıyor, ancak satın aldığı sadece bir daktilo değil, o daktilonun ona hatırlattıkları yani anıları. Bunu da eklediğimizde işe yaramaz görünen bir hurdanın, adamın ödediğini önemsemeyeceği kadar değerli hale gelmesini doğal karşılıyorum.


* * *

Paylaşım için teşekkürler vural61

[ZaKDaRiZa]

O kadar süper bür yazıydiki o kişiyede Nesil ede sonuna kadar katılıyorum. Gizlerim doldu dersem ınanırmısınız. Keşke bu yazıların yazarları kim olduguda belli olsaydı. Böyle çok muntazam yazılar var nette ama nedense yazarı belli deyil. Yüregine saglık vural61 süperdi. Teşekkürler.

[ayandira]

[vural61]

bu yazının yazarı Secaattin Öztürk tür.
Sevgili zaktariza abim yazarı da olsaydı dedikten sonra ben de eksik alıntı aptıgımı farkettim yazarını da uzun bir aramadan sonra buldum ve not etmek istedim.

nesil ve zaktariza yorumlarınız ve düşünceleriniz için teşekkürler