Anne Ol-mak

enasfe · Tecrübeli Üye

Anne Ol-mak

Mart ayı gelmişti ama kızım hala okumaya geçmemişti. Ödevlerini yapmamak için bir sürü bahane buluyordu.
Elimden geldiğince ilgileniyor çalışma şevki kazanması için çabalıyordum.
Ancak hiçbir gelişme yoktu. Adeta inatla okuma-yazma öğrenmemeye çalışıyor gibiydi.
Öğretmenliğin kazandırdığı bütün deneyimlerimi kullanıyor hiçbirinin işe yaramadığını gördükçe
paniğim artıyordu.

Kızımdan bir yaş küçük oğlum ve henüz yedi aylık bebeğim den çalabildiğim her dakikayı kızıma ayırıyor ancak öğretmeniyle her konuştuğumda büyük bir düş kırıklığı ile eve dönüyordum
Kızım acaba geri zekalı mı’ diye düşündüğüm oluyor
bu düşünceler yüzünden beynimin zonklamasını geçirmek için iki üç tane ağrı kesici almak zorunda kalıyordum.

O soğuk mart akşamında sönmeye yüz tutmuş sobanın yanında kızıma heceleri söktürebilmek için uğraşırken onun ilgisizliği kalan son sabrımı da tüketti. Ayların birikimiyle kızı mı omuzlarından tutup silktim ve minicik yanağına
hatırladıkça utandığım’ bir tokat attım. Yanağı kıpkırmızı oldu. Şaşkın ama kızgın baktı. Ağlamamak için minik
dudaklarını sürekli büküyor bakışları kalbimin ötelerine doğru ok gibi ilerliyordu.

Sessizliği bozan ben oldum.

“Neden? Nazlıhan neden? Niçin okumayı öğrenmek için gayret göstermiyorsun? Sen aptal değilsin.
Neden kendine aptalmışsın gibi davranılmasına izin veriyorsun?”

Bir an durdu sonra sesinin bütün yırtıcılığı ve kiniyle “Çünkü ben okumak istemiyorum” diye haykırdı.
Kulaklarıma inanamıyordum. Yüksek tahsil yapıp iyi bir geleceği olacağını düşledim biricik kızım
benim ben öğretmen Emine Özgenç’in kızı “Okumak istemiyorum” diye bağırıyordu.

Hayal kırıklığı ve şaşkınlık içerisinde “Neden?” diye sorabildim.

Çünkü ben senin gibi okuyup öğretmen olup çocuklarımı evde yalnız bırakıp işe gitmeyeceğim
Çalışmayacağım Ben sadece anne olacağım.

Kızım konuşmuyor adeta beni tokatlıyordu. Başım dönüyor gözüm kararıyor bu sözlerin gerçekten kızıma
mı ait olduğunu anlamaya çalışıyordum. Evet bu sözleri bana yedi yaşındaki kızım söylüyordu.

“İnsan şimdi bayılmaz da ne zaman bayılır” di ye düşündüm. Sanki birden gözlerimin önünde bir sinema
perdesi açıldı ve acı bir film oynamaya başladı. Yozgat’ın Nohutlu Tepesi’nde o her çıkışımda hiç bitmeyeceğini
düşündüğüm yokuşun başındaki bir türlü ısıtamadığım evi hatırladım.

12 Eylül sonrası eşimin (birçok insana yapıldığı gibi) hiç anlayamadığım bir tarzda ve sebepsizce
tutuklanıp cezaevine götürülüşü. Aylarca tutuklu olduğu halde mahkemenin bir türlü başlamayışı.
Yıllarca süren ve benim eşimin neden tutuklandığını beraat ettikten sonra bile anlamadığım mahkemeler.
Bakamadığım için dokuz aylık oğlumu Samsun’a anneme bırakmam. Bakıcı ve anaokulu masraflarını

karşılayamadığım için iki yaşındaki kızımı her gün çalıştığım liseye götürüşüm. Yavrumun öğretmenler odasında
koltuklarda uyuyuşu. Uykusunun en derin yerinde çalan teneffüs ziliyle yavrumun fırlayıp koltuklara oturuşu.
Sonra müdürün beni çağırıp “Bak Emine Hanım biliyorum zor durumdasın ama seni gören herkes çocuğunu okula
getirmeye başladı. Burası çocuk yuvası değil ki. Bir daha kızını okula getirme” deyişi. O günden sonra iki buçuk
yaşındaki kızımı o koskoca o sopsoğuk evde yalnız başına bırakıp dönene kadar kızımı koruması için
Allah’a yalvarışlarım. Acıkır ve susar diye etrafa bıraktığım su bardakları ve yiyecekler. Her akşam eve döndüğümde
yavrumu bir köşede battaniyenin altında büzüşmüş buluşum.

“Yavrum iyi misin? Korktun mu?” diye sorunca Korktum ağladım ağladım yoruldum sustum sonra yine ağladım”
diyerek boynuma sarılışı. Bir film şeridi gibi geçiyordu gözlerimin önünden. Bir türlü filmin sonu gelmiyordu.
Nisan sonlarına doğru bir öğle paydosunda eve gelmiş ve zili çalmak
zorunda kalmıştım.

O sabah telaşla çıkarken anahtarı evde unutmuştum. Ama çok dert etmemiştim. Nasılsa kızım evdeydi. Kapıyı açardı.
Ama açmadı. Açmadığı gibi sesinin bütün gücüyle “Anne” diyerek ağlıyordu. “Kızım ben annenim aç kapıyı”
dedikçe o “Hayır sen annem değilsin. Sen kurtsun. Beni yiyeceksin” diye feryat ediyordu. Ne söyledimse
inandıramadım. Dinlediği bir masaldan etkilenmişti besbelli. Yavrum minik yavrum korkuyor ve ağlıyordu.
Yarım saat uğraşmış ikna edememiştim.

Yapacağım tek şey vardı. Bir şekilde içeri girmek. Ama nasıl? Kapıyı kıracak gücüm yoktu. Nohutlu Tepesi’nde çilingir ne gezerdi. İçerde yavrum feryat figan ağlıyordu. Neden sonra alt kata inmeyi düşündüm. Kapıyı açan komşuma bir yandan olayları anlatıyor bir yandan balkona doğru koşuyordum. Bir sandalye bulup balkona yerleştirdim ve üst kattaki evimin balkonuna ulaştım. Ben 153 santimlik ufak tefek kadın bir sandalye yardımıyla nasıl olup üç metrelik tırmanışı gerçekleştirerek üçüncü kattaki evimin balkonuna ulaştım. Hala anlamış değilim. Sanki görünmeyen bir el beni yukarı çekti. Balkonun kapısı pek sağlam olmadığından kilidi kolayca açıp içeri koştum. Kızım kapının dibine oturmuş başını bacaklarının arasına sıkıştırmış ağlıyordu. Sarıldım sarıldım sarıldım.... Koynuma Göz yaşlarım onunkiyle karıştı
büzüldü. Sadece “Annem anneciğim kurt beni yiyecekti” diyebiliyordu. O gün öğleden sonraki ilk dersimi kaçırdım.

Müdürün ikazına rağmen kızımı sınıfıma götürdüm. Önce müdür muavini sonra müdür tarafından azarlandım
ama hiç cevap vermedim. Sadece göz pınarlarımda iki damla yaş belirdi. Ve o yaşlar müdürün birden susup
özür dilemesine sebep oldu. Evet bu acı film bitecek gibi değil. Kızımın sesiyle irkildim

Ben okumayacağım. Anne olacağım diye feryat ediyordu. Feryat etmiyor sanki beni tokatlıyordu. Ona iyi bir anne olamadığımı ve bundan duyduğu rahatsızlığı bu sözlerle haykırıyordu yüzüme. Hayatımın hiçbir anında böylesine bir acı yaşamamıştım. Hiçbir söz yüreğimi ve belleğimi böylesine hırpalamamıştı. Kızımın kestane rengi saçlarını okşadım. Tokadımla kızaran yanağını öptüm. Başını göğsüme bastırdım. Onun hafızasında yer eden bütün acıları silmek istiyordum. Ama nasıl?.. Bu allak bullak beyinle nasıl? Öğlece ne kadar kaldık bilemiyorum. Bir ara konuşacak gücü bulabildim.

“Kızım her okuyan kadın çalışmak zorunda değildir. Sen iyi bir anne olmak istiyorsun. Ben de iyi bir anne olmanı istiyorum. Ancak okursan bilgili olursan iyi bir anne olabilirsin. Çalışmak zorunda değilsin ki. Sen de evde çocuklarına bakar onlara okuma yazma öğretirsin” diye devam eden birçok cümle sıraladım peş peşe. Kızım ikna olmuş görünüyordu.

Ertesi gün okuldan geldiğinde onu masanın başında Cin Ali kitabını okurken buldum. Kızım okuyup yazmayı aylar önce öğrenmiş fakat ısrarla herkesten saklamıştı. Öğretmeni şaşkındı. “Nasıl olur da bir çocuk bir günde bu kadar ilerleme kaydedebilir?” diye soruyordu. Bu sorunun cevabı öyle uzun ve anlaşılması öyle güçtü ki... O an susmak en güzel cevaptı çünkü bu sorunun cevabını ancak ben ve Nazlıhan anlayabilirdik. Şimdi kızım Gazi Üniversitesi’nde işletme okuyor. Anadilini çok iyi okuyup yazdığı gibi iyi derecede İngilizce de biliyor. En önemlisi bir kadının hangi şartlarda olursa olsun çalışması ve ekonomik özgürlüğünü elde etmesi gerektiğine inanıyor. En güzeli de her fırsatta“Canım annem diye sarılıp yanaklarımdan öpüyor. Ben de onun daha önce “o utandığım tokatla” kızart tığım yanağından öpmeye özen gösteriyorum.

Alıntı:

ZaKDaRiZa · **Mareşal**

Enasfe inan okudum gozlerim yasardi ders aldim. neler hissettim bilemezsiniz. Boiz gurbetcilerede boyle atolacak tokatlar cok var. N ekadar guzel anlatilan bir yasam ve ders . O ogretmenimize tesekkur ediyorum. Her kisi cesaret edemez ama mecburiyet iste. Iyi bir komsu ne kadarda onemlidir boyle zamanlarda. Yilin annesi ve yilin ogrencisi bence. Cunku gercek olay kırmızı gül

Bir_Beyaz_Mendil · Altın Üye

Öykü dramatik, aynı zamanda da yeni evli çiftlere de ders niteliğinde...Nerede ve ne olursan ol bakabildiğin kadar çocuk yapmalısın..

İnsan eğitimli de olsa bazen çok büyük hatalar yapabiliyor..."EMİNE" Öğretmende olduğu gibi... "EMİNE" Öğretmen bence bakabileceği kadar çocuk değilde, yapabildiği kadar çocuk yapınca hayatı dramatik bir şekil almış...

Özellikle çalışan bayanların(eşleri umursamaz olabilir) bu konuya dikkat etmeleri gerekir diye düşünüyorum...Eğer çocuklarımıza bakacak kimsemiz, kreşe göndermeye de yeterli maddi imkanlarmız yok ise, iyi düşünmek zorundayız...

Bu kadar sık aralıklarla bakamayacağımız çocuklar yaparsak ne yazıkki böyle çaresiz durumlara düşeriz...Ki öğretmenizime çok üzüldüm... üzgün

Yüce Mevlam kimseyi çaresiz bırakmasın...
Öykü düşündürücü bir o kadar da ders alınması gereken gerçek bir realite...

Emeğine sağlık ""ENASFE" gerçekten de çok anlamlı bir öyküydü , paylaşımlarının devamını bekliyorum... alkış

gursoyt · Altın Üye

Günümüze de göndermeler yapan, harika bir yaşam öyküsü.

Her ne kadar anne olmasa da, 12 Eylül darbesi sonrasında, sırf bahçesine giren birkaç gösterici nedeniyle tutuklanan, emekli bir polis memuru olan, babamın eniştesini hatırladım. Hapisten çıktığında, çelik gibi dinç, kuvvetli, o dirayetli adam gitmiş, yerine psikolojisi çökmüş, hastalıklı, onuru kırılmış başka bir adam gelmişti. Altı ay kadar hapiste yatıp, mahkemede aklanıp çıktıktan sonra, çok da fazla yaşayamadı zaten.

Günümüzde de, yüzde 95'i aklanacak insanlar ordusu, keyfi nedenlerle içeriye alınmakta, içerde yattıkları süreler, siyasi otoritelerin yaşamlarına ekledikleri madalyalar (!) olarak, alınlarına nakşedilmekte. Fütursuzca saldırılar, iyilik yapmaktan başka hiçbir amacı olmayan, kanatsız meleklere bile uzanacak kadar cüretkar olmakta, daha çok Emine öğretmen, bilim insanı, sanatçı ve düşünür, kendi çocuklarından, sağlıklarından, çevrelerinden olmaya etmekte. Kuru bir "pardon" bile denmemekte.

Sonuçta, ebeveynler evlatlarına, evlatlar ebeveynlerine kırılmakta, insanlar birbirlerine şüpheyle, utançla bakmakta, herkesin hayatında derin yaralar açılmakta, alınlara çalınan kara lekeler, uzun senelerce yıpratmasını sürdürmekte.

Farkındayım ki yazım sadece Emine öğretmenin sıkıntısının, yaşadığı zorlukların desteği gibi oldu sadece. Oysa ki, öyküde çok daha önemli bir başka konu da anlatılıyordu ki, her kim, ne olmak isterse istesin, muhakak ve muhakkak öğrenmek, kendini geliştirmek zorunda. TV'de çok beğendiğim bir reklamdaki kızın söylediği gibi:

"Benim annem, hem doktor, hem mühendis, hem aşçı, ...., hem ayakkabı bağlayıcısı"

Paylaşım için çok teşekkürler enasfe, gerçekten muhteşem bir öyküydü. Her okunduğunda, farklı bir nüans çıkabilir eminim. Benim yakalayabildiklerim çok fazla olmasa da. kırmızı gül

zafersoy · Platinyum Üye

anne olmak zor zanaat orası tartışılmaz bir gerçek.normal şartlar altında yapılan annelik çok zor iken öyküdeki kadın hem eşinden ayrı hemde çalışıyor olması işi içinden çıkılmaz bir hal almasına neden olmuş.duygu yüklü bir ana evlat hikayesi...analara olması gereken değerin verilmesi dileğiyle...emeğine sağlık enasfe kırmızı gül

eliferdem · Elmas Üye

anne olmak gerçekten anne olabilmek çok zor hele ki bu devirde
onu tüm kötülüklerden koruyup kol kanat germeye eksiklerini gidermeye çalışıyoruz
hikayedeki annemizde öyle hayatın tüm zorlukları üzerine gelmiş ve evladının geleceği için çalışmış
eşi yanında yokki baksın onlara mecbur kalmış bir yerde

emeğine sağlık çok dramatik bir hikayeydi kırmızı gül

xiaojun · Tecrübeli Üye